لباس کار به عنوان یکی از وسایل حفاظت فردی می باشد و کارکنان و کارگران هر سازمان و کارخانه ای باید با لباسکار مناسب آن محل کار حاضر شوند. لباسکار به عنوان یک پوشش سراسری بدن ( اعم از تنه و دست و پا ) را در مقابل شرایط مختلف محیطی محافظت می کند. ساده ترین ظاهر لباس کار در دو فرم ظاهری کاپشن و شلوار (دو تکه) و لباس کار یکسره( یک تکه یا سرهمی یا به اسم بویلرسوت هم شناخته می شود) و از جنس متنوع اعم از پلی استر پنبه، ویسکوز، کتان، فلامنت یا ترکیبی از آنها استفاده می شود.
انواع لباسکار
لباس کار دو تکه به عنوان یکی از ابزارهای حفاظت فردی در محیط کار به کار می‌رود. این لباس، که به عنوان یک پوشش سراسری بدن عمل می‌کند و همه اجزای تن را از جمله تنه، دست و پا را در برابر شرایط مختلف محیطی محافظت می‌کند، معمولاً در دو فرم ظاهری اصلی به کار می‌رود:
1. لباس کار دو تکه (پیراهن/کاپشن و شلوار): این نوع لباس کار شامل یک پیراهن یا کاپشن و شلوار است که به صورت جداگانه استفاده می‌شوند و اغلب برای راحتی و سهولت در استفاده پرکاربرد هستند.
2. لباس کار یک تکه یا سرهمی (بیلرسوت یا کاورال): این نوع لباس کار به صورت یک تکه یا سرهمی است و در برخی موارد به عنوان بیلرسوت یا کاورال نیز شناخته می‌شود. این لباس‌ها برای حفاظت بیشتر و استفاده در شرایط خاص مورد استفاده قرار می‌گیرند.
3. لباس کار دوبندی (بدون آستین): این نوع لباس کار بدون آستین است و برای موارد خاصی مانند حفاظت از لباس زیر در برابر آلودگی و یا برخی شرایط کاری خاص استفاده می‌شود.
پارچه‌های استفاده شده در لباس کار معمولاً شامل مخلوطی از پلی استر، پنبه، ویسکوز، کتان و یا فلامنت می‌شوند. انتخاب جنس پارچه بستگی به نوع کار و شرایط محیطی دارد. به عنوان مثال، در برخی موارد، پارچه‌های با درصد بالای کتان برای جلوگیری از خطرات جوشکاری مناسب می‌باشند.
با توجه به محیط و شرایط کاری متفاوت، لباس کار‌های مخصوصی نیز وجود دارند که از پارچه‌های خاصی مانند لباس کار عایق سرما و رطوبت، لباس کار نسوز و ضد حرارت، و لباس کار‌های حفاظتی در برابر مواد شیمیایی و رادیواکتیو استفاده می‌کنند.
خصوصیات کلی لباس کار
لباس کار به عنوان یک وسیله استحفاظی فردی با خصوصیات زیر مطابق مقررات در اختیار کارکنان قرار می‌گیرد:
1. مقاومت در برابر شرایط محیطی: لباس کار باید سراسری تنه، دست و پاها را در برابر شرایط محیطی حفاظت نماید.
2. انواع فرم‌ها و جنس‌ها: لباس کار معمولاً به صورت بلوز و شلوار (دوتکه) یا یکسره تولید می‌شود و ممکن است از الیاف طبیعی، مصنوعی یا ترکیبی باشد.
3. لباس‌های اختصاصی: برخی مشاغل و شرایط خاص نیاز به لباس‌های اختصاصی دارند؛ مانند لباس عایق سرما، لباس نسوز، لباس ضد حریق، و لباس حفاظتی در برابر گرما.
4. اندازه مناسب: لباس کار باید اندازه و متناسب با بدن استفاده‌کننده باشد تا راحتی و ایمنی فراهم شود.
5. استفاده در محیط‌های خطرناک: در محیط‌هایی که احتمال خطر انفجار یا حریق وجود دارد، لباس کار باید از مواد غیر قابل اشتعال یا مقاوم به حرارت باشد.
6. ممنوعیت استفاده از جواهرات: استفاده از زنجیر، کلید و موارد مشابه روی لباس کار ممنوع است.
آرم و علائم لباس کار
1. آرم لباس کار به صورت مثلث متساوی‌الاضلاع با سمبل وزارت نفت و نام شرکت بالا و پایین آرم قرار می‌گیرد.
2. رنگ زمینه آرم برای تفکیک واحدهای مختلف باید مشخص باشد.
3. اندازه آرم برابر با 7 سانتی‌متر در نظر گرفته می‌شود.
4. جنس آرم با استفاده از چاپ سیلک اسکرین با رنگهای مشخص تهیه می‌شود.
5. محل نصب آرم در جیب سمت چپ بالای تنه لباس کار است.
جنس لباس کار
1. جنس پارچه با ترکیبات مختلف از پنبه و پلی‌استر برای مقاومت و تبادل حرارت مناسب انتخاب می‌شود.
2. بافت کج راه با تراکم بالا و نخ چهل دولا از نوع رینگ (Ring) برای استحکام بیشتر انتخاب می‌شود.
3. از رنگهای راکتیو (Reactive) در رنگرزی پارچه برای دوام بیشتر و جلوگیری از رنگ دادن استفاده می‌شود.
4. دوخت محکم و چرخکاری دوبله درزها برای افزایش دوام لباس کار.
5. استفاده از الگوهای مناسب برای دوام و شکیل بودن لباس کار.
