له‌بيرمان نه‌چث بژين
دوو ذؤژي مابوو بؤ ئاخري جيهان، تازه تثگه‌يي بوو هيچ نه‌ژياوه.
ته‌قمينه‌که‌ي پذببؤوه و ته‌نيا جثي دوو هثصي مابوو بکثشرث. ئاصؤز و سه‌ر لثشثواو چوو بؤ لاي خودا تا ذؤژگه‌لثکي پتري وه‌رگرث.
نه‌ذاندي و قسه‌ي هيچ و پووچي ده‌کرد، خودا بثده‌نگ بوو، عه‌رز و عاسماني تثکه‌ص کرد، خودا بثده‌نگ بوو، قيژاندي هه‌راوهورياي ساز کرد. خودا بثده‌نگ بوو. له لاق و قولي فريشته و ئينسان ئاصا، خودا بثده‌نگ بوو. کفري کرد و به‌ذماصه‌که‌ي حه‌وادا و ديسانيش خودا بثده‌نگ بوو. دصي پذ بوو و گريا و سه‌ري خسته سه‌ر به‌رماصه‌که‌ي.
ئه‌مجار خودا به ده‌نگ هات و به ده‌نگثکي دصنشينه‌وه کوتي: «خؤشه‌ويسته‌که‌م بزانه ذؤژثکي‌ديشت له‌ده‌ست چوو! ته‌واوي ذؤژه‌که‌ت به قسه‌ي هيچ و پووچ و هه‌راوهوريا له ده‌ست چوو. ته‌نيا ذؤژثکت ماوه وه‌ره لاني که‌م ئه‌و ذؤژه بژي.»
له به‌يني زذه‌زذي گريانه‌که‌يدا کوتي: «به‌صام به يه‌ک ذؤژ… به ذؤژث چ کارثک ده‌کرث…؟»
خودا کوتي:«که‌سث له‌ززه‌تي ذؤژث ژياني چثژتبث ده‌صثي هه‌زار ساص ژياوه و ئه‌وه‌ي له مذؤي چ حاصي نه‌بوو بث، هه‌زار ساصيش به کاري نايات.» و ئه‌و کات به‌شي ذؤژث ژياني له ده‌سته‌کاني ذشت و کوتي: «ئثستث بذؤ بژي…»
ئه‌و به عه‌به‌ساوي له ژياني ده‌ذواني که له قووصايي ده‌سته‌کانيدا ده‌دره‌وشا.به‌صام ده‌ترسا حه‌ره‌که‌ت بکات، ده‌ترسا به‌ذثدا بذوات و ژيان له نثوان قامکه‌کانييه‌وه بذژث.
ماوه‌يه‌ک وثستا… پاشان به خؤي کوت: «کاتي سبه‌ينث يه‌که‌م نييه، ذاگرتني ئه‌و ژيانه چ سوودثکي هه‌يه، لثگه‌ذث با ئه‌و مسته ژيانه‌ش له کار که‌م.»
ئه‌و کات ده‌ستي کرد به هه‌صاتن. ژيان به چذوچاويدا کرا، ژياني خوارده‌وه و بؤني کرد و ئاوا به که‌يف بوو که ديي ده‌توانث تا ئه‌وسه‌ري دنيا هه‌صثت، ده‌تواني پث له‌سه‌ر هه‌تاو دابنث و ده‌توانث…
ئه‌و له‌و ذؤژه‌دا عاسمان ذه‌و‌شنثکي ساز نه‌کرد، نه‌بوو به خاوه‌ني مصکث، پله‌وپايه‌يه‌کي به ده‌ست نه‌هثنا، به‌صام… به‌صام هه‌ر له‌و تاقه ذؤژه‌دا ده‌ستي به سه‌رپثستي داردا کثشا، له‌سه‌ر چيمه‌نه‌کان خه‌وت، خاصخاصووکه‌يه‌کي ته‌ماشا کرد، سه‌ري هه‌صهثنا و هه‌وره‌کاني دي و له‌‌وانه‌ي نيانده‌ناسي سصاوي کرد و بؤ ئه‌وانه‌ي خؤشيان نه‌ده‌ويست له قووصايي دصه‌وه دؤعاي کرد، ئه‌و له‌و تاقه ذؤژه‌دا ئاشت بؤوه و پثکه‌ني و سووک بوو، چثژي وه‌رگرت و لثواولثو بوو و به‌خشي، ئه‌ويندار بوو و تثپه‌ذی و ته‌واو بوو.
ئه‌و هه‌ر ئه‌و ذؤژه ژيا به‌صام فريشته‌کان له ته‌قميني خودادا نووسييان: «ئه‌و مرد، که‌سث که هه‌زار ساص ژيابوو…»
