مدیر کل صداوسیمای کردستان از برنامه ریزی برای تولید سریالی از زندگی مستوره اردلان خبر داد.
علی مرادی با بیان اینکه تولید سریالی از زندگی مستوره اردلان در دست اقدام است؛ گفت: تولید این سریال از اوایل تیرماه در شهرک سینمایی «سنه دژ» آغاز می شود.
ماه شرف خانم معروف به مستوره اردلان» شاعر، تاریخ‌نویس، عارف و خوشنویس زمانه خود بود و تابوی جامعه مردسالارانه آن روزگار را در هم شکست و به دفاع از حقوق زنان برخاست. زنی کُرد تبار از خاندان اردلان‌ها.
ماه‌شرف خانم از خانواده قادری‌ها و دختر ابوالحسن بیگ قادری است و در سنندج در مرکزیت اردلان‌ها چشم به جهان گشود.
وجود پدری باسواد و دوستدار علم و دانش از مستوره کردستانی , زنی صاحب قلم و صاحب ذوق ساختو در جامعه مردسالارانه‌ای که زن‌ها حق یادگیری و آموزشی نداشتند او را به فراگیری علم و دانش ترغیب کرد و به او زبان عربی، فارسی و کُردی آموخت.
دیری نگذشت که این زن توانمند و با استعداد در ردیف ادیبان و سخن سنجان قرار گرفت و در عفت و پاکدامنی و آشپزی و خانه‌داری و خصایص و صفات خاص زنانه سرآمد زنان گشت و با ذوق و قریحهٔ شاعری‌اش توانست با سرودن قصاید نغز و غزلیات با شاعران نامدار زمان خود مقابله کند و در تاریخ نویسی پا به پای مورخین در عرصهٔ وقایع نگاری جلوه کند و از طریق شعر با شاعران معاصر خود در ارتباط باشد.
با این اوصاف اگر او را به خاطر فضل و کمال و خط و ربط و شعر و تاریخ نگاری‌اش در ردیف زنان برجسته و مورخین نامدار قرار دهیم اغراق نکرده‌ایم.
او در سن ۱۷ سالگی به ناچار با خسروخان ناکام از حکام اردلان ازدواج کرد.
میرزا علی اکبر منشی در این باره می‌نویسد: “مستوره چون شأن و شایستگی خود را برابر با مردان روزگار می‌دانست از این مواصلت و مزاوجت امتناع داشت تا این که خسروخان پدر و جد او را همراه چند تن از بستگان به زندان انداخت و ابوالحسن بیگ را مجبور به پرداخت جریمهٔ ۳۰ هزار تومان کرد و شرط استخلاص آنان را منوط به عقد مستوره نمود، مستوره به ناچار بدین مزاوجت تن در داد و جز تسلیم در مقابل استخلاص پدر و جدش راه دیگری نداشت در حالی که خسرو خان پیش‌تر با حسن جهان خانم دختر فتحعلی شاه ازدواج کرده بود و حسن جهان خانم زنی بود ادیب و شاعر و سیاست‌مدار و صاحب قدرت و مسلط بر زندگی خسروخان…”
مستوره بیشتر اوقات خود را به مطالعه و سرودن شعر و نوشتن تاریخ می‌گذراند و چون خسروخان نیز مردی شاعر و صاحب ذوق بود بیش از پیش او را به این کار تشویق می‌کرد، رفته‌رفته مستوره به خسروخان علاقه‌مند شد و به او دل بست و گاهی اوقات با هم به مشاعره می‌نشستند. هرچند که خسروخان والی، مردی عیاش و خوش‌گذران بود و مستوره در شعرهایش از بی‌وفایی او شکوه کرده‌است.
