ابراهیم الماسی
معمولاٌ در اختصاص اعتبارات در مراکز تصمیم ساز و تصمیم گیر، تعداد جمعیت هر شهرستان یکی از ایتم های مهم تلقی می شود. بوکان طبق سرشماری کشوری ۱۳۹۵، حدود ۲۵۰ هزار نفر جمعیت دارد و همین تعداد جمعیت در اختصاص امکانات مورد عمل قرار می گیرد .
این در حالی است هم اکنون خیلی از روستاهای کردنشین که جزو شهرستان میاندوآب و شاهین دژ هستند هم در روستای خودشان و هم در شهر بوکان به صورت فصلی ساکن هستند به دلایل فرهنگی و مذهبی بیشتر از خدمات این شهر استفاده می کنند، تعداد زیادی از روستاهای شهرستان سقز به دلیلی دسترسی سریعتر به بوکان فقط برای امور اداری به سقز مراجعت دارند و کلیه خدمات بهداشتی، درمانی، آموزشی و شهری را از بوکان دریافت می کنند و در کل جمعیت این سه شهرستان که از امکانات بوکان استفاده می کنند بالای ۱۰۰ هزار نفر می باشد و این باعث شده که امکانات موجود پاسخگوی جمعیت موجود نیست و تختهای بیمارستان بوکان همیشه بالای ۹۰ درصد اشغال، مدارس بوکان اکثراً دوشیفته، ترافیک شهری بسیار زیاد ، صفهای نانوائیها همیشه پر ازدحام و سایر معضلات که بوکان با آن دست و پنجه نرم می کند و پایانی برای آن متصور نیست.
بارزترین معضل قابل مشاهده برای همه وضعیت نان مردم است. احتمالاً میزان سهیه در نظر گرفته شده برای جمعیت شهری ( حدود ۲۰۰ هزار نفر) می باشد، ولی اکنون هم جمعیت روستایی شهرستان(بیش از ۵۰ هزار نفر به دلیل عدم پخت نان در اکثر روستاها) و هم جمعیت حدود ۱۰۰ نفری سایر شهرستانها از سهمیه جمعیت شهری بوکان استفاده می کنند و این امر باعث شده که صفهای نانوائیها همیشه شلوغ و باعث اذیت و دردسر برای مردم شده است.
اکنون نماینده شهرستان بوکان می تواند با همکاری بخشداران بخشهای بوکان و فرمانداری نسبت به بررسی موضوع و الحاق روستاهای مربوط به شهرستانهای مذکور خصوصاً روستاهای متعلق به شهرستان سقز به شهرستان بوکان تلاش کنند. چرا که هم اکنون اهالی این روستاها اگر بخواهند به سقز عزیمت کنند باید از بوکان عبور کنند و یا اگر سازمانها دولتی برای ارائه خدمات به این روستاها مراجعه کنند، باید اول از بوکان بگذرند تا به روستاهای مورد نظر دسترسی پیدا کنند و الحاق آنها به شهرستان بوکان در وحله اول برای خود اهالی این روستاها منفعت دارد.
