آرش خلیل نژاد
۳۷ سال پیش در چنین روزهایی بود که زخم، سوزش و صدای ناله های زنان و کودکان مظلوم و بی‌گناه کرد در اردوگاه زیوه جنجال آفرید.
صبح روز نوزدهم خردادماه ۱۳۶۴ مصادف با ماه مبارک رمضان، رژیم بعثی صدام با ۸ فروند هواپیمای جنگنده در یک حمله وحشتناک به داخل اردوگاه زیوه مرگور از توابع بخش سیلوانای ارومیه تجاوز کرده و ساکنان ستم‌دیده و روزه‌دار این اردوگاه را با راکت و موشک مورد حمله قرار دادند که در این حمله وحشیانه بیش از ۲۵۰ نفر جان داده و شهید شدند و صدها نفر دیگر نیز مجروح و نقص عضو شدند. اما با کدامین گناه!
شاهدان عینی میگویند آن روز برای مردم منطقه سیلوانا روز بسیار تلخ و دردناکی بود، گویی که قیامت برپا شده بود! کسی دیگری را نمی شناخت! هرکسی به حالِ بی‌حالش رها شده بود که فقط پیکر زن و بچه‌های به خاک و خون کشیده و مردمان مظلوم و بی‌دفاع در داخل اردوگاه دیده م شد و این روز هیچ گاه از ذهنمان پاک نمی شود.
این درحالیست که تاکنون هیچ یادواره، مراسم و بزرگداشت ویژه‌ای برای شهدای بمباران اردوگاه زیوه برگزار نشده و برای گرامیداشت یاد و خاطره این شهدا نیز تلاش کافی صورت نگرفته است.
خانواده هایی هستند که در این بمباران، عزیزان آنها از دست رفته و یا جانباز شدند و اکنون نیز در همین اردوگاه سکونت دارند که بزرگداشت یاد و خاطره شهدای اردوگاه می‌تواند تا حدودی درد و آلام این خانواده ها را تسکین بخشد.
اکنون با گذشت چند دهه از بمباران های اردوگاه زیوه، شهر سیلوانا و ییلاقات سه‌رگه‌ر راژان، این بخش شهیدپرور (سیلوانای ارومیه) مورد بی مِهری مسئولین قرار گرفته و همچنان با مشکلات عدیده‌ای از زیرساخت های عمرانی و رفاهی دست‌و‌پنجه نرم میکند که توجه ویژه مسئولین امر را می‌طلبد.
فراموش نکنیم که کُردها به ویژه مردمان شهید پرور بخش سیلوانا در طول تاریخ واژه های مرگ و مظلومیت را با تمام وجود احساس کرده اند اما هیچ وقت قامتشان نشکسته و همواره با قطره های رنگین خون خویش، درخت مقدس “ایران” را آبیاری کرده اند.
